Eigen volk eerst!

"Je bent geen nazi als je ook opkomt voor je eigen land. De rest van de wereld doet niet anders."

Er is iets grondig mis met het denken van de tegenwoordige westerse, Noord-Europese blanke mens. Daarmee doel ik op Groot-Brittannië, Duitsland, Noorwegen, Denemarken, Zweden en - natuurlijk- Nederland. Omdat we ons in Nederland bevinden, zal ik me verder in dit stukje tot dit deel van de wereld beperken (de titel is niet voor niks ''eigen volk eerst''!), maar het is op al deze landen van toepassing.

Wij staan altijd klaar om een onrecht of kwaad waar ook ter wereld te bestrijden (zolang er geen soldaten heen hoeven, maar dat is weer een andere kwestie). Maar hoe staan wij tegenover noden, onrecht of kwaad in eigen land? Een stuk minder positief, vrees ik.  

Wanneer een politicus of belangenbehartiger opstaat om namens zijn of haar achterban een misstand aan te klagen, krijgt hij direct de voorspelbare kritiek over zich heen. Zijn woorden zijn nog niet wereldkundig gemaakt, of er verschijnt op een ander kanaal (meestal de VARA) een cabaretier (die meestal minder grappig is dan een week fikse voedselvergiftiging) of professioneel ''commentator en duider'', die de persoon in kwestie tot de grond toe afbrandt. Kortzichtig, provinciaals, ondoordacht (eufemisme voor achterlijk) en navelstaarderig zijn vaak nog de meest flatteuze termen die over de dagelijkse stamtafel vliegen. De verderfelijke ''eigen volk eerst-propaganda'' moet immers vakkundig, dus zo veel mogelijk feitenvrij, bestreden worden. De ouderen hier te lande kunnen dan wel last hebben van bezuinigingen, maar denk eens aan de bejaarden in Bangladesh, hé, boerke van buuten! Hier kún je tenminste nog oud worden! Wat een gezeur van die patientenvereniging, in Peru, dáár hebben ze het pas beroerd!

Kortom, opkomen voor de belangen of zorgen van de eigen bevolking is not done, verdacht en achterhaald. Als een berisping niet helpt, volgt meestal de onvermijdelijke ''ben je de oorlog soms vergeten?''-reflex. Alsof meer geld voor bejaardenzorg direct gevolgd moet worden door het inrichten van concentratiekampen, maar goed, dat is het niveau van het huidige debat.

We zijn allemaal wereldburgers, met een open blik op de wereld en we leven in een groot, blij global village (zeker als je in de grachtengordel woont...). Wie niet vrolijk meeblèrt met de hit van Thé Lau (Iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen), en op feestjes niet minimaal één keer, op wijsgerige toon, zegt ''De wereld is mijn vaderland, ik ken geen grenzen, maar mensen '', toont zich een reactionaire nationalist. De volgende stap is het label ''Nazi''.

Volgens een zekere Vester Bergmans (een links-radicaal die opruiende stukjes schrijft voor JOOP.nl en ook hier een opiniestuk heeft gepubliceerd) moet je iedereen die het niet met zijn linkse ideeën eens is, met geweld bestrijden. Anders kun je zijn oproep om Malcolm X (!) na te volgen, niet uitleggen.   

Jammer genoeg heeft het idee in onze Noord-Europese landen postgevat, dat wij verantwoordelijk zijn voor recht, welvaart en welbevinden in de rest van de wereld. Dus staan we klaar om actie te voeren voor (of tegen) wat dan ook. We steunden de Sandinisten in Nicaragua, de Dwaze Moeders van het Plaza de Mayo in Argentinië (het enige plein dat naar een saus is genoemd), we stonden zij aan zij met het ANC in hun strijd tegen de apartheid, we demonstreerden vóór Martin Luther King, en tégen de Vietnam-oorlog, we verzochten Pinochet dringend te vertrekken.... ga zo maar door, noem een oorlog of onrecht, en we waren er wel voor of tegen. 

Hoe lovenswaardig al deze initiatieven misschien ook waren, toch viel mij iets op. En wel het volgende; het ANC kwam op tegen het HUN aangedane onrecht... eigen volk eerst. De Dwaze Moeders eisten gerechtigheid voor HUN verdwenen kinderen... eigen volk eerst. De Palestijnen strijden voor HUN vrijheid... eigen volk eerst. De Vietcong vocht voor HUN onafhankelijkheid... eigen volk eerst. En Martin Luther King kwam op voor ZIJN (zwarte) achterban... eigen volk eerst. Zelfs in eigen land aanvaarden we de ''strijd'' tegen Zwarte Piet van Quinsy Gario als een soort uiting van ultiem universalisme, terwijl dat toch echt een ''eigen volkje eerst'' van de buitencategorie is. Ik kan hier nog vele voorbeelden geven, maar dat lijkt me overbodig.

Het patroon is duidelijk; eigen volk eerst is prima, zolang het maar een buitenlands eigen volk betreft. Nooit was er iemand die tegen de Dwaze Moeders zei ''tja, dat is wel erg, maar er verdwijnen ook kinderen in Zuid-Afrika , hoor... heb je daar wel eens aan gedacht? Egoïst! Navelstaarder!'' En nooit was er een ANC-strijder die riep ''...en ook Chili, en Cambodja moeten worden bevrijd!''. We nemen dus de strijd van anderen die opkomen voor hun belangen, gewoon serieus, zonder die als provinciaals of kleinsteeds (laat staan kleingeestig) te bestempelen. Als we echter over ons eigen eigen volk beginnen, dan zijn we nooit buiten ons eigen erf geweest en is het de vraag of we wel eens TV hebben gekeken.   

Zou het niet eens tijd worden om een en ander in een helder perspectief te zien, en niet iedereen die nadenkt, te beschuldigen van het ''feit'' dat hij naar denkt?